Rein Pol is geboren in 1949 te Groningen, hij groeide op met een liefde voor het schilderen, maar door de eenzijdige belangstelling van de media voor abstracte kunst dacht hij dat er voor realistische schilders geen markt meer was. Deze gedachte werd getorpedeerd door het zien van de catalogus” Vijftig jaar Nederlandsche realistische kunst”, toendertijd uitgegeven door galerie Mokum. “Tot mijn verrassing ontdekte ik dat er na Cobra nog hedendaagse kunstenaars actief waren in een schildersstijl, die mij erg aansprak; het Realisme. Toen stond het voor mij vast: Ik ga naar de kunstakademie.”
Wat is realisme? Het plat kopiëren van de werkelijkheid? Een handgemaakte foto? Kunst verandert de zichtbare werkelijkheid, zoekt naar essenties, voegt toe, laat weg…
Vervolgens studeerde hij aan de Academie Minerva in Groningen. Hier kreeg hij onder andere begeleiding van Kraaypoel, Muller, Röling en Siks. Twee jaar na zijn afstuderen kreeg hij een aanstelling als docent vormstudie en schilderen aan dezelfde Academie. Pol is één van een grote groep hedendaagse realisten die dankzij de traditie op zoek zijn gegaan naar nieuwe vormen. Bijna 15 jaar heeft Pol op Minerva les gegeven. Vanaf 1976 is Rein Pol beroepsmatig werkzaam als kunstschilder. Hij heeft steeds een scherp oog voor de zeggingskracht van het schijnbaar onbeduidende detail. Elk onderwerp dat Pol schildert wordt verbeeld in een heldere, harmonische compositie met grote aandacht voor lichtval, stofuitdrukking, ruimte- en kleurwerking. De schilderijen zijn niet bedoeld als exacte kopie van de werkelijkheid om ons heen, maar als verbeelding van de eigen werkelijkheid! Met zijn werk wordt hij wel gerekend tot de Noordelijke figuratieven.

De onderwerpen van Rein Pol’s schilderijen bewegen zich tussen het doodgewone en het absurde. Hij schildert muziekinstrumenten, landschappen en portretten. Soms stijgt de mestgeur op uit zijn landschappen, dan weer zwoegt een Groningse boemel langs de stijle oevers van een Noors fjord. Tot de meest bekende werken van Rein Pol’s hand behoren natuurlijk de serie schilderijen van de Blauwe Engel. In 1994 legde hij de toen rode Nederlandse dieselelektrische trein in de vier seizoenen vast op paneel. Zijn zelfportretten vormen op zich al een collectie. In de spiegel van de badkamer, in een glazen vitrine omringd door “ghosts of the past”, of gewoon met een potje augurken als teken van zijn waardigheid.