poster Patrice Murciano – El Toro 40 x 40 cm

Description

“NIEUWE POP”. Dit is hoe ik deze stijl noem, geboren uit de fusie tussen verschillende artistieke technieken die ik in mijn verleden beoefende.

Ik heb lange tijd met olieverf geschilderd, te beginnen met zeegezichten, omdat ik al heel lang verliefd ben op het sprankelende licht van het water en op het blauw van de golven wanneer dat zich vermengt met het wit van het schuim. …ditzelfde stralende wit wat later de basis zou worden van mijn New Pop.

Licht heeft mij altijd gefascineerd: ik wilde het leren, begrijpen, beheersen.

Toen ik nog maar 6 jaar oud was, ontdekte ik het via de clair-obscur-schilderijen van grote meesters als Rembrandt, De La Tour, Vermeer maar ook en vooral Vincent van Gogh.

Ik merkte dat ik destijds al onvermoeibaar probeerde deze meesterwerken te reproduceren, in potlood, vervolgens in gouache en ten slotte in olieverf, waarbij ik mezelf voortdurend in twijfel trok... Hoe werkt het? Hoe doen ze het?

Ik wilde zoveel weten...

Ik werkte vanaf zeer jonge leeftijd met verschillende technieken, verschillende stijlen, om te proberen de essentie van dit licht vast te leggen dat beetje bij beetje mijn hart en ziel binnendrong.

Toen ik 16 was, liet ik mijn penselen een tijdje achterwege om fotografie uit te proberen, geïnspireerd door fotograaf David Hamilton, wiens foto's op magische wijze flirtten met schilderen.

Mijn vrienden uit die tijd raakten erbij betrokken, ze poseerden, zoals deze vrouwen op glanzend papier die mijn muzen zijn sinds mijn vroegste jeugd.

Toen ik begon, heb ik natuurlijk een aantal blunders gemaakt, omdat fotografie een zeer technische kunst blijft, waarbij het beheersen van de verschillende componenten vereist: het beheren van de film, de belichting, de camera-instellingen, het gevoel voor kadrering... en het aansturen van modellen is niet eenvoudig. Vooral als het gaat om het vragen om zich uit te kleden!

Maar mijn muzen lenen zich voor het spel en dan worden mijn eerste artistieke naakten geboren, met een vleugje romantiek.

Omdat vrouwen mij altijd hebben geïnspireerd en gefascineerd. Ik denk dat ik gewoon liever een van hen had willen zijn.

Ik heb vrouwen nooit beschouwd als ‘objecten’ die we schilderen, fotograferen, aan- of uitkleden, maar eerder als afzonderlijke wezens.

Prachtige en mysterieuze wezens.

Wezens die zo verschillend zijn van hun mannelijke tegenhanger, dat ze in mijn ogen bijna een aparte soort vormen...

Het bewonderen van wat de natuur heeft gecreëerd, via deze lichamen, van de dunste tot de rondste en via deze gezichten, van de jongste tot de oudste, is een eindeloze bron van inspiratie.

Ik heb ook een verhaal over dit onderwerp geschreven dat ik van plan ben naar de bioscoop te brengen.

Deze film, die mijn terugkeer achter de camera zal markeren (een andere passie van mij, minder bekend bij het publiek), zal ‘In the Shadow of Colors’ heten, en het centrale karakter zal een kunstenaar, schilder en beeldhouwer zijn, wiens muze is deze vrouw die in hem sluimert...

Maar terug naar mijn kronkelige levenspad.

Rond de leeftijd van 27 pakte ik weer penselen op, geïnspireerd door een meer “rauwe” schilderkunst gevonden in Picasso, Basquiat of meer in het algemeen in de Afrikaanse kunst.

Met deze nieuwe stijl probeer ik te accentueren en te vervormen wat mij inspireert in vrouwen. Ze bevinden zich dus op het doek met onevenredige monden, even overdreven grote ogen, vrijwel onzichtbare neuzen... Alles in een reeks heldere primaire kleuren, bezet met zeer grafische zwarte lijnen.

Maar ik geef niet op.

Eind 2010 heb ik met de rest van de verf die ik heb een canvas gemaakt dat Michael Jackson voorstelt, een kunstenaar die ik altijd heb bewonderd en wiens energie alleen wordt geëvenaard door zijn talent.

Ik stel het tentoon in een kleine pizzeria in Montpellier van vrienden. Enige tijd later werd dit werk opgemerkt en vervolgens gekocht (destijds voor 500 euro, wat voor mij al geweldig was!) door een mysterieuze vreemdeling die mij wilde ontmoeten.

We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats van een beroemd fastfoodrestaurant, zodat ik hem het werk kan geven, en we praten. Beleefd vraagt ​​hij me waar ik sta in mijn carrière, en hij is zeer verrast als ik hem over mijn moeilijkheden vertel.

In zijn ogen zou mijn talent mij niet in deze situatie moeten laten belanden.

Op dat moment besloot deze engel, die uit het niets kwam, mij te helpen: hij bood mij gratis onderdak aan in een huis dat ook een werkplaats had, totdat het beter ging. In 2011 betrok ik dit huis, dat tot op de dag van vandaag de plek is waar ik woon, creëer, experimenteer en waar ik zelfs een naam aan heb gegeven: LEA, omdat het mijn woonplaats is. 'Artistieke ervaringen.

Tussen deze muren schilder ik keer op keer om mijn opdrachtgever niet teleur te stellen, bijna zonder materialen, door mijn oude doeken opnieuw te bewerken.

Ik denk voortdurend na over een uitweg uit deze financiële situatie, zonder mijn esthetische zoektocht op te geven.

Ik heb niet de middelen om doeken, verf, penselen te kopen... Maar ik heb deze oude Apple-computer en dit grafische tablet van Wacom die ik al jaren bij me heb en waarmee ik mijn foto's retoucheer. Ik test een digitaal schilderij in zwart-wit met tekensoftware, en het resultaat blijkt erg interessant...

Ik ben altijd geïnspireerd geweest door elektronische muziek, van Jean-Michel Jarre tot Daft Punk via Vangelis. Toen kwam er een enigszins gek idee bij me op: wat als ik ‘elektronisch schilderen’ zou maken?

Deze kunstenaars proeven echte instrumenten die ze remixen. Waarom proberen we niet verfvlekken, lijnen, druppels… te “monsteren” om een ​​hybride werk te creëren dat traditionele schilderkunst en digitale kunst in symbiose zou brengen? Zo printte ik mijn eerste creatie op canvas, een portret van David Bowie gemaakt in digitaal schilderen.

Het resultaat vind ik mooi, maar... er ontbreekt iets. Ik neem de lijnen die ik in mijn ‘Courbism’-stijl gebruik, door ze te verfijnen, ‘Krabbelen’ met acrylstiften op het canvas op een zeer energieke manier, als een enorme handtekening verspreid over het werk. Ik probeer verfvlekken te fotograferen om ze in het werk te integreren, en dan gebeurt het ongeluk. Degene die alles zal veranderen.

Een vlek kleurrijke acrylverf valt op het zwart-wit portret van David Bowie.

Aanvankelijk erg geïrriteerd door deze blunder, probeerde ik de vlek schoon te maken met een in water gedrenkte spons. Wanneer de verf wordt verdund, kleurt deze het werk op bepaalde plaatsen, terwijl de lichten en contrasten behouden blijven, een beetje in de geest van Warhols kleurrijke portretten.

Geïntrigeerd door dit verrassende mengsel liet ik de verf drogen, herhaalde het experiment met een andere kleur ernaast en nog een andere, waarbij ik alles accentueerde met spatten acryl, spuitverf... The New Pop was geboren!

Vervolgens kreeg ik de kans en de mogelijkheid om grote namen uit de mode, muziek, film en zelfs sport te ontmoeten, die mij inspireerden en aan wie ik hun portretten ter hand kon aanbieden. Maar in mijn New Pop vinden we nog meer terugkerende onderwerpen die je op deze site ontdekt, zoals dieren, schedels en natuurlijk... het vrouwelijk lichaam in al zijn sensualiteit.

Goede reis …